Tien voor zeven. Ik passeer de glasbak. Een onbekende spreekt me aan en vraagt me waar het dorpshuis en of hij zijn wagen mag parkeren op de plaats waar hij nu staat. We wisselen onze namen uit. Niet meer dan een beleefdheidsformule.  Ik wijs hem de weg naar zijn afspraak. Hij heeft een lezing over cyber security. We zijn het erover eens dat je nooit echt veilig kan zijn. Ik ga mijn weg, hij de zijne.

De weg naar de sporthal is vertrouwd terrein. Zwembad, Chiro lokalen, parochiecentrum. Het is een plaats waar de geschiedenis van Noorderwijk werd geschreven en waar blijkbaar telkens opnieuw een verse pagina aan het verhaal wordt toegevoegd.

“…en de zaal biedt ruimte aan 200 personen voor elke gelegenheid zoals een receptie.”

Mien van Olmen gaat prat op de verwezenlijking van  een nieuwe sporthal die invulling moest geven aan de noden van de jeugd. Blijkt wel dat de grote afwezige op de receptie diezelfde jeugd is.

De wijzers op mijn klok geven tien over zeven.

Wanneer ik naast mijn glas door de glazen wand van de receptieruimte naar binnen kijk, zie ik enkel lijnen voor een basketveld en nog iets anders. Er moeten nog veel lijnen worden geplaatst, zoals de afbakening voor negen badmintonvelden.

Eva Van Brandwijk vult aan met zaken die nog niet vermeld werden, waardoor architecten en andere betrokkenen hun plaatsje in het licht krijgen.

“Volg de oranje lijnen.”, dat is de bedoeling indien je een geleide wandeling wil genieten. Ik ben nooit een volgzaam type geweest en ga op individuele verkenning.

Mooie kleedkamers met individuele lockers en cijfersloten, elke ruimte enkel toegankelijk mits een code, ruime douches en een gemeenschappelijke ruimte voor het wegbergen van diverse toestellen, co-melders,… blijkbaar aan alles gedacht. En toch…

Ik vraag me af of er bij competities publiek aanwezig zal zijn. Ergens moet er een uitschuifbare tribune zijn, maar die is dan wel zeer goed verstopt. Het aantal toiletten heb ik niet geteld, maar ook deze voorziening lijkt me nogal minimalistisch te zijn ingeschat. Het discussiepunt van de avond blijkt toch de invulling te zijn voor een kantine. Iedere vereniging zou moeten instaan voor zijn eigen drankvoorziening. De ruimte is er, gezelligheid moet je zelf verzorgen, maar van een toog, een tapkraan, spoeltafel en de andere basisvoorzieningen is niets te merken. Misschien zitten ze nog verstopt onder de onzichtbare uitschuifbare tribune?

In ieder geval, er zal nog veel moeten aangepast worden om de sociale verbondenheid, die zich voornamelijk na het sportieve afspeelt, opnieuw  een prominente plaats te geven.

Mien, Jan en Pascal zijn meer dan tevreden over de materiële verwezenlijking. Een dergelijke infrastructuur neerpoten waar verschillende eigenaars en gerechtigden een deel opeisen van de benodigde oppervlakte, was beslist geen sinecure. Noorderwijk heeft met Move NOw een nieuwe sporthal. De toekomst zal uitwijzen of de beoogde doelen werden gehaald.

Jean-Claude Peeters